تصور کنید دو هزار سال قبل است و در قبیله ای بدوی زندگی میکنیم. امکانات و آن دوران برای تمام جامعه را میتوان حدس زد. حالا صخره ای را تصور کنید که از جنس طلاست. صخره ای بسیار بزرگ به اندازه آپارتمانی ده طبقه. اما این صخره در نوک یک کوه بلند و صعب العبور قرار دارد که هیچ راهی برای رسیدن به آن صخره وجود ندارد. عده ای از افراد قبلیه برای ساختن سکه طلا تلاش میکنند تا با پرتاب نیزه و تیر و سنگ به صخره طلا، قطعاتی از آن را کنده و تکه ها را برای سکه های طلا استفاده میکنند.

هر روز چند صد نفر از شهرها و قبایل دور و نزدیک با امکانات آن دوران، به پای کوه می آیند و به قدر زحمت و تلاش خود تکه هایی را شکسته و با خود میبرند. قطعا افرادی هم هستند که تیرشان بعلت ضعیف بودن نمیرسد یا سنگ هایشان را قوی تر ها برمیدارند.

در این میان عده ای هم منجنیق ساخته و آورده اند و با آن ابزار، سنگ های بزرگتری پرتاب میکنند و در نتیجه، تکه های بزرگتری از طلا را شکسته و صاحب میشوند.

این یک مثال کاملا بدوی و ساده از بهره مندی انسان ها از موقعیت ها و شرایط است.

سرمایه گذاران امروزی همان سنگ اندازان باستان و منجنیق ها همان ابزارها و صندوق ها و اهرم هایی هستند که حرفه ای ها از ۀنها استفاده میکنند.